سلام آقای من!

سوار بر اسب آماده ای مولای ما! امروز آغاز رسالت و امامت توست.بخ لک!

امروز روزی است که ردای سنگین اما زیبای امامت بر دوش های مبارک شما نشست.

چه می توانم بکنم و چه می توانم بگویم مولایم جز «لبیک»!

لبیک یا امیرالمؤمنین! لبیک یا وصی الله! لبیک یا ولی الله! …

آقاجان!

اما تبریک و لبیک با تو، تفاوتی دارد با لبیک و تبریک مردم با اجداد بزرگوار شما؛ آنها امامشان را دیدند اما ما نه! آنها با امامشان رودررو بیعت کردند اما ما در پس پرده!

آقا جان چه کنیم تا تو را ببینیم؟

چه کنیم با این فراق؟

چه کنیم با این دوری و دوستی؟

(عبرتهای عاشورا)

«خواص» چه کسانی هستند؟ آیا قشر خاصی هستند؟ جواب، منفی است. زیرا در بین «خواص»، کنار افراد با سواد، آدمهای بیسواد هم هستند. گاهی کسی بیسواد هست؛ اما جزو خواص است. یعنی می فهمد چه کار می کند. از روی تصمیم گیری و تشخیص عمل می کند؛ ولو درس نخوانده، مدرسه نرفته، مدرک ندارد و لباس روحانی نپوشیده است. به هر حال نسبت به قضایا از فهم برخوردار است. …

نقطه مقابلش هم عوام است. عوام یعنی کسانی که وقتی جو به سمتی می رود، آنها هم دنبالش می روند و تحلیلی ندارند. یکوقت مردم می گویند «زنده باد!» این هم نگاه می کند، می گوید«زنده باد!» یکوقت مردم می گویند« مرده باد!» نگاه می کند، می گوید«مرده باد!» یکوقت جو اینطور است؛ اینجا می آید. یکوقت جو آنطور است؛ آنجا می رود! یکوقت - فرض بفرمایید - حضرت «مسلم» وارد کوفه می شود. می گویند:«پسرعموی امام حسین علیه السلام آمد.خاندان بنی هاشم آمدند. برویم. اینها می خواهند قیام کنند، می خواهند خروج کنند.» و چه و چه. تحریک می شود، می رود دور و بر حضرت مسلم؛ می شوند هیجده هزار بیعت کننده با مسلم! پنج، شش ساعت بعد، رؤسای قبایل به کوفه می آیند؛ به مردم می گویند:« چه کار می کنید؟! با چه کسی می جنگید؟! از چه کسی دفاع می کنید؟! پدرتان را در می آورند!» اینها دور و بر مسلم را خالی می کنند و به خانه هایشان بر می گردند. بعد که سربازان ابن زیاد دور خانه ی«طوعه» را می گیرند تا مسلم را دستگیر کنند، همینها از خانه هایشان بیرون می آیند و علیه مسلم می جنگند! هر چه می کنند، از روی فکر و تشخیص و تحلیل درست نیست. هرطور که جو ایجاب کرد، حرکت می کنند. اینها عوامند.

1. 
   این روزها و بلکه همیشه، دلسوزانی دغدغه و مسئله ی فکری بزرگی به نام حجاب از دست رفته ی زن را در جامعه دارند.نقل مجالس و محافل ما وااسفای از دست رفتن چادر و حجاب زنها شده است.
   اما آیا موضوع و مسئله ی محوری در حجاب چیست؟ چرا خانواده و نهادها در تلاش اند تا با گفتگو و انواع روشها و قالبها چادر و حجاب را توضیح و تبیین کنند؟ باید توجه داشت که حجاب و پوشش تنها جلوه ای از جلوه های یک مسئله ی اساسی به نام «حیاء و عفاف» است.
   در مهندسی فرهنگ پوشش و حجاب، حیاء و عفاف است که مورد توجه و مورد هدف است. در جایی که حضرت زهرای مرضیه سلام الله علیها خود را از نابینا می پوشانند، حیاء و عفاف است که در زیر چادر، خود را می پوشاند. زنی که حیاء و عفاف در وجودش نهادینه باشد، بی شک در مقابل مرد نابینای خوابی نیز حجاب می گیرد.زیرا که حیای او اجازه نمی دهد بدون پوشش در کنار یک جنس مخالف قرار بگیرد. بی شک حجاب و پوشش فقط و فقط یکی از نمودهای حیاء است و می توان به موارد زیادی از بی حیایی اشاره کرد از جمله: صحبت بی پرده با نامحرم، خنده و شوخی ها، حرکات خفیف و دور از حیاء و همچنین بی حیایی در مردان که نمودهای بی حیایی در نوع پوشش و برخوردها و حرکات آنها در اجتماع را دارد.
   پس آنچه که باید به دنبال آن باشیم حیاء و عفاف گمشده است. طبیعی است هر چقدر حیاء و عفاف بیشتر باشد، مقدار پوشش، نحوه و چگونگی پوشش، حضور در مجالس مختلط و … نیز متفاوت خواهد بود.
   شاید همینجا بتوان به جواب این سؤال نیز رسید که آیا چادرهای متفاوت و روسری های شاد و رنگی وغیره در برخورد با نامحرم مجاز است یا نه؟
   وهمچنین جواب مسأله ای که ذهن بسیاری از ما را مشغول کرده بود در حضور حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها در مسجد و سخنرانیها و فعالیتهای اجتماعی ایشان. آنجا که مسئله ای اساسی مانند ولایت نیاز به یاری دارد، با حفظ حیاء در مسجد حضور پیدا کرده و به امر اجتماعی خویش نیز می پردازند بدون اینکه تنافی و تداخلی ایجاد شود.
   پس آنچه که لازم می آید تلاش برای حفظ و مراقبت این ویژگی فطری و خدایی دختران و زنان ما یعنی، حفظ حیاء و عفاف در وجود ایشان است.
   
   

تپه جاویدی و راز اشلو را می خوانم. آنجا رسیده ام که در بحبوحه عملیات و بوی دود و خون و خاک و تاریکی هستند. عمو مرتضی قبل از عملیات با چه سختیهایی با کمک همراهانش به شناسایی مواضع دشمن رفته بودند.

عملیات والفجر۲ با رمز یا الله… یا الله… یا الله آغاز شد. بین عملیات، هرکدام از نیروها یک تنه مثل شیر بودند. از یک فرمانده دستور می گرفتند اما خود، فرمانده وار  ایثار و جانفشانی می کردند و پیش می رفتند.

کتاب باز بود و چشمهایم بر روی نوشته ها بود. اما ذهنم جای دیگری بود. این همه خون روی زمین ریخته شد، این همه روح به آسمان پرکشید. این همه بیخوابی، گرسنگی، و ذکر و توسل هدفش چه بود؟ شاید هر کدام از فرماندهان جنگ در هر منطقه به وظیفه ی خود عمل کردند که امروز امنیت و آسایش در این سرزمین برقرار است. هیچکدامشان نگفتند من به تنهایی نمی توانم جنگ را به پیروزی برسانم. تنها چیزی که ورد زبانشان بود عمل به وظیفه و مقاومت بود. مقاومت،…

راستش گاهی یادم می رود که من هم وظیفه ای دارم و باید به وظیفه عمل کنم. یادم می رود که به شناسایی مواضع دشمن زندگی ام بروم و عملیاتی کار کنم؛ خستگی ناپذیر باشم؛ شب بیداری داشته باشم؛ و با توکل و توسل به خط حمله بزنم و عملیات را آغاز کنم.

عملیات من مادر در سنگر خانواده ام است. مقابله با دشمن و تلاش و ایثار برای اینکه سنگر به دست دشمن نیافتد و حکومت اسلامی خانواده ام را حفظ کنم.

شاید رمز عملیات من (یا زهرا) باشد.

یا زهرا…

صبح زود است. فرشته ها هنوز خواب هستند. دلم نمی آید بیدارشان کنم، اما خیلی هوایشان را کرده ام. با خودم می گویم پس کی بیدار می شوند؟

این جور موقع ها به شدت دعا می کنم برای کسانی که فرشته در خانه ندارند، اما آرزوی داشتنش را دارند.

نسیم خنک صبحگاهی در نبود فرشته ها، بیشتر از دلنوازی، دلتنگی را به همراه دارد. وقتی سکوت است و سکوت است و سکوت… .

اما وقتی صدای جیغ و خنده و داد و اعتراض و گریه و مادرگفتن هایشان با یکدیگر قاطی می شود و در ذهنت می پیچد، دوست داری همان لحظه دست از آرامش این سکوت و نسیم دل انگیز صبحگاهی بکشی و زنگ بیدارباش و خوردن صبحانه ای پر سروصدا را بزنی و روزی پراز هیاهو را با فرشته هایت آغاز کنی.