مهمانهای عزیزی داشتم. برای همین از صبح ذوق و شوق ساعت دوازده ظهر را داشتم که برسند. آنقدر دوستشان داشتم که بی وقفه تا خود ساعت دوازده مشغول بودم. تمام خانه را گردگیری کردم و برق انداختم. یه پارچ، شربت خنک کاسنی آماده کردم. غذای خوشمزه ای را که می دانستم از دیدن آن ذوق و از خوردنش غش می کنند پختم. زیباترین و خوشرنگ ترین لباسم را پوشیدم.

زیر سفره ای را پهن کردم و سفره را رویش انداختم. به تعدادشان بشقاب و پیش دستی های چینی گل قرمزی جهیزیه ام را چیدم.کنار هر کدام قاشق و چنگال گذاشتم. نمکدان را فقط یک عدد گذاشتم.آخه تعدادشان زیاد نبود. یک سبد سبزی تازه و خوش عطر را تزیین کرده وسط سفره گذاشتم. اما غذا را نیاوردم. ترسیدم سرد شود و از دهان بیفتد.

دلم تاپ تاپ می کرد. احساس کردم دیر کرده اند. دیگر داشتم نگران می شدم. یکبار دیگر همه ی خانه را چک کردم. حوله برای خشک کردن دست و صورت، لباسهای راحتی،… . راستی یادم نبود الان که بیایند اول باید بهشان از آن شربت کاسنی خنک بدهم. مطمأنم خسته و تشنه هستند. در همین فکرها بودم که زنگ در به صدا درآمد. دویدم طرف در و هنوز باز نکرده به زمین زانو زدم. دستهایم را باز کردم و فرشته های مهمانم را بغل گرفتم و یک دل سیر بوسیدم. فرشته هایم تازه از مدرسه آمده بودند و خسته. بیشتر از این نباید معطلشان می کردم.

بله مهمانهای من فرشته های زندگی ام بودند.